Wanneer besefte je dat je een eetstoornis had?
Eten is altijd een strijd voor mij geweest. Van jongs af aan moesten mijn ouders uren met mij aan tafel zitten om me te doen eten. Ik lustte helemaal niks. Niks gezonds alleszins.Het kon heel mijn dag verpesten als mama iets klaarmaakte dat boordevol groenten zat. Deze periode -ik noem het liever 'mijn eerste wereldoorlog, ('wereld'oorlog omdat weliswaar mijn hele wereld instortte) - duurde zeker tot mijn 12e. Vervolgens brak een periode aan van 'volledige voedselvrijheid'. Ik at wat ik wou, dronk wat ik wou, wanneer en waar ik wou. Toen, uit het onbeteugelde niets kwam mijn tweede wereldoorlog aan galloperen. Dit keer tastte het mijn ouders ook aan. Ik betrok hun in mijn oorlog. Verwond, maar ze streden door. Ze vevoerden mijn gehavende lichaam over het slagveld. Ze incasseerden, ondergingen, maar vooral troseerden. Ze trotseerden hun taak als ouder om mij hulp te bieden. Pas toen mijn ouders de fut verloren om te strijden, besefte ik dat het een probleem was. Een ernstig probleem.
Wat is volgens jouw de grootste misvatting over anorexia?
Mensen denken erg vaak dat je ondergewicht moet hebben als anorexiapatiënt. Net zoals niet elke kankerpatiënt kaal is, lijdt niet elke anorexiapatiënt aan ondergewicht. Eetstoornissen komen in alle figuren, maten en vormen voor.
Nog een misvatting over Kalopsia - de naam die ik het monster, anorexia, gaf - is dat je genezen bent zodra je terug normale hoeveelheden voedsel incasseert. Dit is absoluut niet waar. Zodra je terug normale hoeveelheden voedsel incasseert, zal de eetstoornis nog luider roepen dan voordien. Hoe het vroeger je fysieke energie opslurpte door je te dwingen te weinig voedsel in te nemen, zal het nu je mentale batterij tot nul drijven door standvastig in je hoofd te vertoeven.
Wat vind je van de zin: probeer nu toch te eten.
Stompzinnig, bespottelijk, maar vooral zinloos. De strijd die zich speelt in het hoofd van iemand die lijdt onder anorexia is zodanig sterk dat 1 zin het zeker niet zal oplossen. Kalopsia houdt haar gegijzelde in een wurggreep. Bij elke hap die het slachtoffer neemt, zal Kalopsia haar greep versterken. Je ondergaat, wilt niet, maar moet.
Niet alleen is deze zin erg enerverend, maar ook minimaliseert deze zin onze strijd. Eten is een sisyphusarbeid wanneer je lijdt aan anorexia. Denkend dat je het kan oplossen met 1 zin, die geen ondersteuning biedt, is niet juist. Als je ons wilt helpen, probeer dan met ons te eten, in plaats van die tevergeefse poging ons te doen eten terwijl jij toekijkt. Zeg niet dat er een probleem is, maar zeg wel dat er een oplossing moet gevonden worden.
Ik spreek puur uit eigen ervaring, wanneer ik dit zeg. Maar vergelijk mij maar met Tantalus. De man die gekweld werd door de goden door zijn eten af te pakken. Hij wou, maar kon niet omdat de goden almachtig zijn. Kalopsia is de almachtige godin, die ervoor zorgde dat ik niet meer kon eten. Ik wil, maar kan niet.
Heb je een eigen verklaring voor je eetstoornis?
Ik heb autisme en een psychotische kwetsbaarheid. Om dit te onderdrukken, moet ik zeer zware medicatie nemen. Kort na mijn diagnose hebben de dokters me risperidone voorgeschreven. Een echte eetlustopwekker. Vreselijk. Ik had altijd honger. Mijn buik gaf me mijn grenzen niet meer aan. Ik begaf me op glad ijs, en dat besefte ik zelf verdomd goed. De continue tweestrijd in mijn hoofd tussen te weinig of te veel eten, maakte me gek. Uiteindelijk won mijn grootste vijand, te weinig eten. Desondanks bijkomen een sterk aanwezige bijwerking is van de medicatie, kwam ik niks bij. Begrijp me niet verkeerd, ik viel ook niet af.
Ik was zo ongelukkig met deze medicatie, zo ongelukkig dat er niks anders op zat te veranderen van medicatie. Dit was wanneer ik mijn liefste vijand, aripiprazole, ontmoette. Deze medicatie, in tegenstelling tot risperidone, deed je eetlust zakken. Aripirazole stelde me voor aan het prachtige kwade, afvallen. Mensen stellen gewichtsverlies altijd veel mooier voor dan het werkelijk is. Ik stond onder schot. Zoveel mooie dingen zijn van me afgepakt. Uiteindelijk zelfs mijn vrijheid. Enkel omdat Kalopsia wou dat ik afviel.
Wat weten mensen nog niet over eetstoornissen?
Een eetstoornis gaat niet om mager zijn. Het ligt veel dieper dan dat. Een eetstoornis gaat om controle, houvast, beheersing. We zoeken tevergeefs een wilde manier om om te gaan met wilde gevoelens. Wanneer een lager cijfer op de weegschaal een euforisch gevoel bij ons opwekt, kan dat in een mum van tijd verslavend werken. Angstaanjagend, hé? Zo zal Kalopsia altijd een stapje verder willen gaan. Ze drijft ons naar de afgrond. Neemt een aanloopje. Duwt ons de afgrond in. Lacht. Schaterlacht. Einde.
